Oude gegevens van ruimtemissies kunnen soms decennia later nog nieuwe inzichten opleveren. Neem de vlucht van Voyager-2 langs Uranus in 1986. Je zou zeggen dat we daarover alles nu wel uitgezocht hebben. En astronomen hebben echt nog wel vragen over deze gekantelde planeet, maar het kan nog lang duren voordat er een nieuwe missie naar Uranus gaat.
Vooral het magnetisch veld van Uranus is zeer merkwaardig. Terwijl Uranus op zijn kant draait, draait het magnetisch veld onder een hoek van 60 graden daarvan en het tolt rond. Dat weten we van Voyager-2, maar in een hernieuwd onderzoek keken twee astronomen van NASA’s Goddard Space Flight Center nog eens heel goed naar metingen van de magnetometer.
Die magnetometer deed elke 1,92 seconden een nieuwe meting. Als je die gegevens uitzet in een grafiek, dan maakt die lijn heel even een kleine zigzag beweging. Het lijkt erop dat dit het signaal is van een plasmoïde, een fenomeen dat nog niet echt bekend was in 1986. Een plasmoïde is een wolk van geladen deeltjes. In dit geval een 204.000 km lange en 400.000 brede cylindervormige wolk van voornamelijk geioniseerde waterstof. Het vermoeden is dat dit afkomstig is van de atmosfeer van Uranus.
Bron:
https://phys.org/news/2020-03-revisiting-decades-old-voyager-scientists-secret.html