Vijftien jaar geleden stuurde NASA een 2300 kg zware Centaur-rakettrap op inslagkoers met een permanent beschaduwde krater op de maan, genaamd Cabeus, om te kijken of er waterijs te vinden was. De missie heette LCROSS en ja, er werd waterijs en andere vluchtige stoffen gevonden.
We hebben de krater ervan nooit gevonden. Maar dat is niet zo vreemd, want LCROSS stortte neer in een donkere krater. Dat was tenslotte de bedoeling. Maar nu is hij gevonden, met het Miniature Radio Frequency (Mini-RF)-instrument op de Lunar Reconnaissance Orbiter en NASA’s gevoelige ShadowCam op de Korean Pathfinder Lunar Orbiter.
De inslag liet een krater van 22 meter achter. Met de nieuwe observaties konden de onderzoekers afleiden dat de ejecta van de inslag waarschijnlijk relatief nieuw waren: van de laatste 20% van de maangeschiedenis. Met andere woorden: deze krater heeft niet de hele maangeschiedenis in de schaduw gelegen. En daarom is het ijs hier niet afkomstig uit de tijd van de vorming van de maan, maar afkomstig van kometen, asteroïden en zonnewind.
Bronnen:
https://phys.org/news/2024-10-fifteen-years-scientists-lunar-impact.html
De impactbeelden zijn te zien in het artikel:
https://agupubs.onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1029/2024GL110355