Oh nee! Saturnus raakt zijn ringen kwijt (over 100 miljoen jaar). Dankzij de stunt van Cassini vorig jaar om tussen de ringen en de planeet te vliegen weten we hoeveel deeltjes er naar de atmosfeer vallen. Elk half uur valt een zwembad aan ringdeeltjes naar beneden. Dat blijkt uit nader onderzoek van de Keck telescoop in Hawaii.
Het lijkt er op dat de ringen (geologisch gezien) ook nog niet zo lang bestaan: rond de 100 miljoen jaar. Het is dus min of meer toeval dat we ze nu kunnen zien. En misschien hebben Jupiter, Uranus en Neptunus vroeger ook wel dichtere ringen gehad.
Bron:
https://www.nasa.gov/press-release/goddard/2018/ring-rain
Ik vind dit bijzonder. Wij zitten er bovenop. Nou ja bijna dan. En het is jammer, maar het is pas over 300 miljoen jaar. Weet je hoeveel foto’s je nog kan nemen van deze ring.
Dit is relatief dicht bij. Wat niet dichtij is zijn de beelden van het heelal. Ik vind ze prachtig. Maar èr is altijd het gevoel van onheil daar in. Stel dat wij zeg over pakweg 150 jaar de techniek hebben om daar dichterbij te komen, en ontdekken dat alles allang weg is, en dat de beelden die wij zien alleen bestaan uit licht en geen materie meer en wij dan alleen het directe licht zien van onze melkweg en de locale groep. Tijd is onze grootste tegenstander en de enige reden dat wij leven. Licht van 12.5 miljard jaar geleden betekent niet dat al die mooie plaatjes nu nog bestaan. Er is nu iets anders daar.