In deze week is nog een zeer productieve NASA missie ten einde gekomen: Dawn. Dawn is de eerste ruimtesonde die in een baan gedraaid heeft om twee hemellichamen: Vesta en Ceres. Dawn werd in 2007 gelanceerd. In 2011 kwam het in een baan rond Vesta. Vesta is het tweede grootste hemellichaam in de asteroïdengordel. Na Vesta in kaart gebracht te hebben, verliet Dawn dit hemellichaam in 2012.
In 2015 kwam Ceres in beeld. Ceres is een vrij donker object, maar er waren twee plekken die beduidend lichter waren: de “bright spots”. Dat was een van de verrassingen die Ceres in petto had. Ceres bleek bij nader onderzoek mogelijk een oceaan onder het oppervlak te herbergen, compleet met restanten van ijsvulkanisme. De “bright spots” bleken achtergelaten zouten van zulk vulkanisme. Het vermoeden rees dat Ceres niet van de asteroïdengordel afkomstig was, maar dat het ooit uit de Kuipergordel gekomen is.
Missieplanners wisten dat de brandstof van Dawn’s standregelingsysteem aan het opraken was. Ze besloten dit jaar nog een keer voor maximaal resultaat te gaan en de satelliet in een baan te parkeren waarbij het op het laagste punt op slechts 35 km hoogte over het oppervlakte scheerde. Zo wist Dawn nog foto’s te maken van de Occator krater (de locatie van de “bright spots”) met een resolutie van enkele meters.
Dawn was een missie in NASA’s Discovery klasse: dit zijn missies die veel goedkoper zijn dan traditionele missies, zoals bijvoorbeeld Cassini. Je kon soms merken dat Dawn tegen zijn beperkingen aan liep. Zeker omdat Ceres zo’n ander object was dan iedereen dacht. De vindingrijkheid van de wetenschappers en technici van Dawn zorgde ervoor dat toch veel vragen beantwoord konden worden. De interesse in Ceres is zeker gewekt.
Bron:
https://www.nasa.gov/press-release/nasa-s-dawn-mission-to-asteroid-belt-comes-to-end